สิ่งที่เด็กวัยใสต้องการที่สุด?
ศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในสหรัฐ ส่งนักศึกษาวิชาสังคมวิทยาเข้าไปในสลัมแห่งหนึ่งเพื่อเก็บข้อมูลและประวัติของเด็กชายวัยใส 200 คน โดยให้นักศึกษาเขียนประเมินอนาคตของเด็กชายแต่ละคนส่งกลับมาด้วย!
อนิจจา! ผลปรากฎว่า เด็กเหล่านี้ดู “ไร้อนาคต” ในสายตาและความคิดของนักศึกษาผู้ประเมิน!
…25 ปีต่อมา มีศาสตราจารย์คนใหม่เข้ามาทำการศึกษาค้นคว้าต่อ เขาได้มอบหมายให้นักศึกษาชุดใหม่เข้าติดตามโครงการนี้อย่างใกล้ชิด เพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กเหล่านั้นบ้าง!
ผลจากการติดตามได้ข้อมูลว่า…
มีเด็กชาย 20 คน ย้ายที่อยู่ หรือเสียชีวิตแล้ว
และจากเด็กชาย 180 คน ที่เหลือนั้น
…มีเด็กชาย 176 คน ที่ประสบความสำเร็จในอาชีพการงานเกินกว่ามาตรฐานทั่วไป อาทิ เป็นทนายความ แพทย์ และนักธุรกิจ!
ศาสตราจารย์เจ้าของโครงการนั้นรู้สึกแปลกใจมาก จึงตัดสินใจให้นักศึกษาของตนติดตามหาข้อมูลต่อไปอีก เขาให้ทีมงานถามอดีตเด็กวัยใสเหล่านั้นแต่ละคนด้วยคำถามเดียวกันว่า …
“คุณประสบความสำเร็จได้อย่างไร?”
จากคำตอบที่พรั่งพรูออกมาจากปากแต่ละคนนั้น ทีมงานสัมผัสได้ถึงความรู้สึกซาบซึ้งที่พวกเขาเหล่านั้นมีต่อคุณครูคนหนึ่ง!
เมื่อศาสตราจารย์ท่านนี้ได้ทราบข้อมูลนี้ ก็รีบดำเนินการสืบเสาะจนกระทั่งพบว่า คุณครูท่านนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ เขาจึงออกตามหาจนกระทั่งได้พบเธอ ซึ่งก็ยังคงกระฉับกระเฉงอยู่!
ท่านศาสตราจารย์จึงถามเธอว่า…
“คุณครู ใช้สูตรวิเศษอะไรครับ จึงสามารถดึงให้เด็กชายเหล่านั้นออกจากสลัมมาได้ และยังประสบความสำเร็จในชีวิตได้ด้วย?”
เมื่อได้ยินคำถามนั้น ดวงตาของคุณครูท่านนี้ก็เปล่งประกายแห่งความสุขขึ้นมาทันที เธอแย้มยิ้มอย่างอบอุ่นและกล่าวว่า…
“อันที่จริงแล้วเรื่องมันง่ายมากเหลือเกิน ฉันไม่มีสูตรลับสูตรเด็ดอะไรหรอก…!”
หลังจากหยุดสักครู่ เธอก็ตอบว่า…
“ …ฉันเพียงแค่รักเด็กพวกนั้นก็เท่านั้นเอง!”
คำตอบของคุณครูท่านนี้ทำให้ผมระลึกถึงคำกล่าวของ แม่ชีเทเรซา (1910-1997) เจ้าของรางวัลโนเบล ที่เคยกล่าวเป็นคติไว้ว่า…
“พวกเราทั้งหมดอาจไม่สามารถกระทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ แต่พวกเราสามารถทำสิ่งเล็ก ๆ ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ได้!” (We cannot all do great things, but we can do small things with great love.)
ไม่ว่าเราจะเป็นเด็กเล็กหรือผู้ใหญ่
…คนดีหรือคนเลว
…คนจนหรือคนรวย
…คนโง่หรือคนฉลาด
พวกเราล้วนต้องการสิ่งหนึ่งเหมือนกันทั้งนั้น นั่นคือ “ความรัก!”
เด็กในวัยใสก็เช่นกัน พวกเขาต่างก็ต้องการ “ความรัก!”
แต่พวกเขาจะได้ความรักนั้นมาจากใครหรือจากที่ไหน?
คำตอบก็คือ จาก “พ่อแม่” และ “จากครู” ของพวกเขาเอง!
แน่นอนว่า หากพวกเด็กวัยใสเหล่านี้ได้รับความรักอย่างที่จำเป็น พวกเขาจะกลายเป็น “คนปกติ”!
แต่หากว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาได้รับ “ความรัก” ดังกล่าวนั้นไม่เพียงพอ พวกเขาก็จะค่อย ๆ เพี้ยนกลายเป็น “คนผิดปกติ” ไปในทันที!
และหากว่าพวกเขาผิดปกติขึ้นมาเมื่อไรแล้วล่ะก็ เมื่อนั้น คนทุกคนที่เกี่ยวข้องหรือสัมพันธ์กับเขาก็คงต้องเตรียมตัวปวดหัวและปวดใจได้เลย!
ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่คนวัยใสควรกระทำเช่นกันก็คือ จงแสดงความรัก(ที่อาจจะมีน้อยนิด)ให้กับคุณพ่อคุณแม่ และคุณครูของพวกเขาก่อน เพื่อสิ่งที่เขากระทำจะกลายเป็นกำลังใจให้พวกท่านสามารถแสดงความรักต่อพวกเขาได้ง่ายยิ่งขึ้น และอย่างต่อเนื่องมากขึ้น!
ด้วยเหตุนี้เอง ขอให้พวกเราจงจำไว้เสมอว่า ถึงแม้ว่าพวกเราอาจจะไม่สามารถทำในสิ่งยิ่งใหญ่ได้ แต่พวกเราทุกคนก็ยังสามารถกระทำสิ่งเล็กๆ ที่มีคุณค่าด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ให้แก่กันและกันได้!
จริงไหมครับ?
- ศาสนาจารย์ธงชัย ประดับชนานุรัตน์
- ภาพ Senivpetro – Freepik.com