“เยโฮวาห์”หรือ“ยาห์เวห์”
ในพระคัมภีร์ภาษาเดิมคือภาษาฮีบรู พระนามเฉพาะของพระเจ้าประกอบด้วยตัวอักษรฮีบรู 4 ตัว ได้แก่ י (โยด) ה (เฮ) ו (วาว) ה (เฮ) รวมกันเป็น יהוה หรือเขียนทับศัพท์เป็นภาษาอังกฤษได้ว่า YHWH ซึ่งนักวิชาการเรียกกันว่า เททราแกรมมาทอน (Tetragrammaton) ซึ่งเป็นคำกรีก แปลตรงตัวว่า อักษรสี่ตัว
ในอดีต พระคริสตธรรมคัมภีร์ฉบับต่างๆ มีแนวทางการแปลพระนามนี้อยู่สองแนวทางหลักได้แก่
- การทับศัพท์ โดยยึดเอาตามการสะกดที่ปรากฏในสำเนาโบราณ เช่น “ยะโฮวา” หรือ “เยโฮวาห์” หรือในภาษาอังกฤษว่า “Jehovah” ฉบับที่มักจะแปลตามแนวทางนี้ได้แก่ ฉบับ 1940 ฉบับ 1971 ASV เป็นต้น
- การแปลเป็นพระนามทั่วไป เช่น “องค์พระผู้เป็นเจ้า” หรือ “องค์เจ้านาย” หรือในภาษาอังกฤษว่า “The Lord” ฉบับที่มักจะแปลตามแนวทางนี้ได้แก่ ฉบับประชานิยม ฉบับอมตธรรม ESV KJV NKJV NASB NIV GNB CEV เป็นต้น
คำถามหนึ่งที่คนสงสัยคือ พระนามนี้ควรจะออกเสียงว่า “เยโฮวาห์” หรือ “ยาห์เวห์” กันแน่ เพื่อที่จะตอบคำถามนี้ เราจะต้องย้อนไปดูประวัติศาสตร์ของการออกเสียงเรียกพระนามพระเจ้า
เนื่องจากชาวยิวตั้งแต่สมัยโบราณถือว่าพระนามเฉพาะของพระเจ้าเป็นพระนามบริสุทธิ์และไม่ควรที่จะเอ่ยถึง ดังนั้น เวลากล่าวถึงพระเจ้า ชาวยิวจึงนิยมใช้คำว่า אֲדֹנָי (เขียนทับศัพท์ได้ว่า ʾăDoNaY อ่านว่า อโดนาย) แปลว่า “องค์เจ้านาย” หรือ “The Lord” แต่เมื่อต้องอ่านพระคัมภีร์ในที่ชุมนุมชนก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงพระนามเฉพาะของพระเจ้าในพระคัมภีร์ได้ ด้วยเหตุนี้ พวกอาลักษณ์จึงมีธรรมเนียมปฏิบัติในการนำเอาตัวอักษร יהוה และสระของคำว่า אֲדֹנָי มารวมกัน กลายเป็นคำว่า יְהֹוָה (YƏHoWaH) ดังที่ปรากฏในสำเนาพระคัมภีร์โบราณ เพื่อเป็นการบ่งบอกให้ทราบว่า เมื่อต้องอ่านพระนามนี้ ให้อ่านออกเสียงเลียนคำว่า อโดนาย แทน
ด้วยเหตุนี้ “เยโฮวาห์” จึงไม่ใช่พระนามเฉพาะที่แท้จริง ขณะเดียวกัน หากแปล יהוה (YHWH)ให้เป็นพระนามทั่วไปว่า “องค์เจ้านาย” หรือ “องค์พระผู้เป็นเจ้า” ก็มีข้อคำนึงอีกเช่นกัน เพราะในพระธรรมบางตอนมีทั้งคำว่า יהוה (YHWH) และ אֲדֹנָי ปรากฏอยู่ด้วยกัน (เช่น สดด.8:2; 16:2; 68:21 และตอนอื่นๆ อีกมากมาย) อีกทั้งคริสเตียนไม่ได้ยึดถือตามธรรมเนียมยิวว่าพระนามเฉพาะของพระเจ้านั้นไม่สามารถเอ่ยถึงได้เหมือนอย่างชาวยิว ด้วยเหตุนี้ พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทยฉบับมาตรฐานจึงแปลพระนาม יהוה (YHWH) ว่า “พระยาห์เวห์” เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจได้อย่างชัดเจน
ทั้งนี้ ในส่วนของเสียงสระในพระนาม “ยาห์เวห์” แม้นักวิชาการส่วนใหญ่ในปัจจุบันค่อนข้างจะเห็นตรงกันในเรื่องนี้ แต่ก็ยังคงมีการศึกษาค้นคว้าเพิ่มเติมอยู่เช่นกัน โดยเสียงสระของพยางค์แรกคือ “ยาห์” ค่อนข้างมีความแน่ชัดจากหลักฐานภายในพระคัมภีร์เอง นั่นคือ ชื่อบุคคลต่างๆ ในพระคัมภีร์ซึ่งมีความหมายเกี่ยวข้องกับพระเจ้า (เช่น เอลียาห์ โยสิยาห์ เศคาริยาห์ ฯลฯ) ในขณะที่เสียงสระของพยางค์หลังคือ “เวห์” นั้นมีข้อสนับสนุนจากธรรมเนียมที่สืบต่อกันมาของชาวยิวและคริสตจักรยุคแรก ในปัจจุบันจึงพอสรุปได้ว่าพระนามเฉพาะ יהוה (YHWH) นั้นน่าจะอ่านออกเสียงว่า “ยาห์เวห์”
อย่างไรก็ตาม หากในอนาคตมีการค้นพบความรู้ความเข้าใจใหม่ๆ เพิ่มขึ้นอีกเกี่ยวกับภาษาและบริบทดั้งเดิมของพระคัมภีร์ นั่นก็จะเป็นเครื่องช่วยประกอบการพิจารณาและแก้ไขคำแปลพระคริสตธรรมคัมภีร์ในอนาคตต่อไป